Stari Rim (prvi dio), Astrologija u religijskim i filosofskim strujama Carstva

Ako spoznaš da si i ti sačinjen od svjetlosti i života, vratit ćeš se u svjetlo i život.
(Pimander, Corpus Hermeticum)

Astrologija je u antičko doba bila toliko isprepletena s helenističkom mišlju i tzv. „orijentalnim religijama“ te se čini da je astrološka simbolika bila, ako već ne podloga tadašnjih pogleda na svijet, onda svakako nit koja ih povezuje. Sama praksa onog što danas smatramo astrologijom i jeste produkt onog vremena i prostora tj. aleksandrijskih mudraca, kao što smo vidjeli u jednom prethodnom tekstu. No pregled astrologije u doba Rimskog carstva započećemo s njenim „teorijskim” dijelom, ne s kartama i tehnikama, astrolozima te njihovim klijentima već s astrološkim simbolima – zamisli o planetama kao božanstvima ali i o bogovima kao planetama, ideje o nebeskim uticajima i sudbonosnim zvijezdama utkane su u antičku kulturu, književnost, u narodna vjerovanja ali i uzvišenu filozofiju i onodobne religijske pokrete.

Još su starogrčki filozofi planete smatrali božanskim bićima; Pitagora je držao da planete pokreće eterična duša nalik onoj čovjekovoj, za Platona su planeti mlađi tj. vidljivi bogovi koji sprovode vlast najvišega Boga, čak je i za racionalnog Aristotela njihova priroda božanska. Druga uvriježena ideja bila je da je čovjekova duša istovjetna božanskoj, nebeskoj, te da dolazi sa zvijezda. Heraklit poučava da je duša iste prirode kao i eter, duša univerzuma, a Platon da ljudske duše dolaze sa zvijezda, na zemlju silaze putem planetarnih sfera ostavljajući za sobom božansko i preuzimajući sudbinu koju im dodijele tri Suđenice. Ovakve zamisli nisu ostale tek na nivou visoke filozofije; na službenom epitafu (nadgrobnom natpisu) Atinjanima palima u bitci  432. pr.n.e. saznajemo kako je “eter primio duše ovih heroja kao što je zemlja primila njihova tijela.”

Povratak ljudske duše zvijezdama s kojih je i potekla, naspram drugih raširenih ideja o zagrobnom životu (poput odlaska u Had ili pak reinkarnacije), prihvatio je i veliki Ciceron u svom „Scipionovom snu“. U ovom vizijskom putovanju u visine Scipion stariji (osvajač Kartagine) unuku Scipionu mlađem pokazuje Zemlju izdaleka ističući da je sva zemaljska “slava” iz perspektive nebesa – posve beznačajna. Takođe ga poučava da sve one koji vjerno služe domovini nakon smrti čeka zasluženo mjesto u nebesima. Iako je „povratak“ među zvijezde nakon smrti u početku bio rezervisan tek za vladare, a kasnije i one kreposne koje su ga zaslužili, poput državnika ili hrabrih boraca, do prvog vijeka pr.n.e. raširilo se vjerovanje da se ne samo herojske već i one manje istaknute duše vraćaju zvijezdama. (Sličan trend nalazimo i u egipatskoj religiji u kojoj je Knjiga Mrtvih, skup magijskih formula za osiguranje zagrobnog života, u početku bila rezervisana samo za najvišu kastu.) Na jednom takvom epitafu piše : “U ovoj grobnici leži mlada djevojka, Ceresina anthophoros (ona koja drži cvijeće), odnijele ju nesmiljene Suđenice.  No voljom Besmrtnika njena duša obitava među zvijezdama, zauzevši svoje mjesto u zboru blagoslovljenih.”

Zamisli da ljudska duša potiče sa  zvijezda i da se nakon smrti, prolazeći planetarnim sferama, vraća svome domu, našle su svoje mjesto i u onodobnoj duhovnosti: hermetizmu, gnosticizmu, platonizmu, kaldejskim proročanstvima, kultu Mitre. Navedene filozofsko religijske struje u nekim su aspektima usko isprepletene; hermetizam je kao put spoznaje a ne vjere u svojoj biti gnostičke prirode, dok je kult Mitre ritualizovani platonizam, platonizam u (ritualnoj) praksi. Kaldejska proročanstva pak, tzv. „biblija platonista“, čine se usko povezana s (barem jednom strujom) Mitraizma – a svi odišu astrološkom simbolikom.

 

 Hermetizam

U Pimandru, prvom tekstu Hermetičkog Korpusa (kompilacije hermetičkih tekstova iz 5.st) piše*;

Prvi um, Nous, koji je i muški i ženski, i život i svjetlo, Riječju stvori drugi um, kreatora svijeta (Demijurga); A taj drugi um koji je od vatre i zraka oblikova sedam vladara koji svojim orbitama okružuju čulni svijet. Njihova vladavina zove se sudbina (heimarmene).

(O putu natrag)

Tada se čovjek uzdiže kroz harmoniju sfera. Prvoj sferi predaje silu rasta i opadanja (Mjesecu), drugoj zlobne muljaže (Merkuru), trećoj požudu (Veneri), četvrtoj nasilničku aroganciju (Suncu), petoj drskost i naprasnost (Marsu) , šestoj zlokobnu težnju bogaćenju (Jupiteru), sedmoj sferi zlobnu laž (Saturnu) – sve su lišene moći.

Ovakvo dodjeljivanje “grijehova” planetarnim sferama tj. planetama bila je česta pojava u ranim stoljećima n.e., no takvi su popisi varirali stoga nije bilo konsenzusa oko toga koji grijeh pripada pojedinoj planeti. Uopšteno se smatralo da pri silasku na zemlju, spuštajući se od najviše i najbožanskije, Saturnove, pa do najniže planetarne sfere, Mjesečeve, duša od planeta dobija, preuzima određene funkcije dok im pri svom povratku vraća ove preteče “sedam smrtnih grijeha”. Npr. Makrobije kaže da od Saturna duša dobija razum i razumijevanje, od Jupitera sposobnost za djelovanje, od Marsa smjelost duha, od Sunca osjetilnu percepciju i imaginaciju, od Venere strast, želje, od Merkura sposobnost izražavanja, od Mjeseca funkciju oblikovanja i rasta tijela. Te sposobnosti, funkcije, “astralna tijela” koja duša odijeva pri silasku, ogledale bi se u natalnoj karti.

A naslovna Roman mosaic zodiac signs and the Sun (Sol)

No vratimo se hermetičkim tekstovima; kada je 1945. otkrivena biblioteka Nag Hammadi među ostalim “gnostičkim” tekstovima po prvi je put otkriven i jedan hermetički, naknadno nazvan – “Rasprava o osmoj i devetoj (sferi)”.  Pred kraj teksta, nakon što je svom “sinu” predstavio znanje o višim sferama i poveo ga na vizijsko putovanje sferama iza Saturna (sedme sfere), Hermes mu daje uputstvo da ovo učenje zabilježi na pločama od tirkiza kako bi se sačuvalo. Kazuje mu neka na ploče upiše i zakletvu, da se ne bi desilo da učenje padne u ruke onih koji će ga koristiti za neke druge svrhe do li one koja mu je namijenjena – a to je borba protiv sudbine (heimarmene).

Hermes kaže: Za postolje ovih ploča postavi kvadratni mliječni kamen, a ime upiši hijeroglifima na azurnu ploču. Sine, uradi ovo kada sam u Djevici, Sunce je u prvoj polovici dana, a 15 je stepeni prošlo kraj mene.

Hermesovo učenje o višim sferama trebalo je zabilježiti u vrijeme koje je povoljno po hermetičkim principima, tj. po principima elekcione astrologije – a koje vrijeme može biti za to povoljnije nego li kada je Merkur (Hermes) na stepenu svoje egzaltacije? (15 Djevice). Po tradicionalnoj astrologiji Merkur je tamo posebno snažan budući da je uz egzaltaciju Djevica i njegov znak domicila.

Osim religijsko / filozofskih tekstova, poput onih sakupljenih u Corpus Hermeticumu, Hermesu su pripisivani i magijski, alhemijski te tehnički astrološki tekstovi, poput Liber Hermetisa. To je ujedno i jedan od najstarijih astroloških udžbenika koji nam je danas dostupan i sadrži tzv. “pogansku astrologiju”, astrološki materijal koji još nije pod uticajem hrišćanskih ideja, budući da su one kasnije ušle u astrologiju.

U šesnaestom tekstu  Corpus Hermeticuma “Asklepije kralju Ammonu” saznajemo da je svakoj zvijezdi bio dodijeljen jedan daemon, a daemon koji bi bio “na dužnosti” u vrijeme čovjekova rođenja imao bi vlast nad njim:

14- Svi ovi daemoni dobili su vlast nad Zemljom i oni su ti koji stvaraju nerede u zemljama, među narodima, kao i u životu pojedinca. Oni oblikuju naše duše s obzirom na svoje i (pokreću) aktiviraju ih ležeći u našim mišićima, koštanoj srži, venama, arterijama, pa i mozgu, dopiru do same naše utrobe.

15- Daemoni, dodijeljeni svakoj zvijezdi s obzirom na vrijednost (zasluge) pojedinog rođenja, zaposjedaju nas u trenutku kada se rađamo i udahnemo. Nikada ne stoje na mjestu već se kreću ukrug i mijenjaju položaj iz trena u tren. Kada ovi dusi siđu kroz tijelo u dva dijela duše, svaki ju uznemiruje prema svojoj aktivnosti. No racionalni dio duše netaknut je vlašću ovih sila i slobodan je primiti Boga.

16- Kada je, putem Sunca, racionalni dio čovjekove duše osvijetljen zrakom svjetlosti (a takvih je ljudi malo) daemoni na njega više ne djeluju, jer ni jedan daemon niti božanstvo ne može nadjačati zrak vrhovnog Boga. No ostalim ljudima, i dušom i tijelom od rođenja upravljaju daemoni, čije aktivnosti oni vole. Misli su im zavedene, misli ih navode na krivo, ne ljubav. Stoga, putem naših tijela daemoni upravljaju svime na Zemlji, a tu vlast Hermes je nazvao Sudbina (heimarmenē).

Ideja da su nebesa nastanjena raznim bićima / daemonima bila je veoma raširena u ono vrijeme, tako i sveti Pavle govori o silama, prijestoljima, vlastima. (Kasnije će ovi anđeoski tj. daemonski “zborovi” postati podložni Kristu i biti uvršteni u službenu crkvenu doktrinu). Vjerovalo se da daemoni utječu na postupke ljudi, ili barem na niže djelove ljudske duše tj. na djelove duše koje su oni sami oblikovali. Ova nebeska bića izjednačavana su s planetama (ili zvijezdama, zodijakom) i smatralo se da upravljaju sudbinom ili pak, da se sudbina putem njih provodi. Ponovo, ni kod gnostika, ni hermetičara pa ni kod platonista ne nalazimo konsenzus oko pitanja – jesu li planeti (daemoni planete) zla bića, neutralna ili pak pozitivna; je li “sudbina” izričito negativan fenomen ili nije. Tako je za rane stoike sudbina (heimarmene) bila pozitivan pojam, praktično nerazlučiv od pronoie (božjeg proviđenja) – dobroćudne božanske energije koja djeluje na čovječanstvo i usmjerava ga. Stoički kosmos počivao je na razumu, te je kao i onaj platonički, u svojoj osnovi bio “dobar” čime je i sudbina imala pozitivno značenje. No jedan kasniji mislilac platonizma, Numenije,  smatrao je da ljudska duša postaje inficirana grijehom dok se spušta na zemlju kroz Rakovu obratnicu. Zle sile koje djeluju na dušinu inkarnaciju, na materiju tj. na tijelo, povezao je s planetarnim bogovima i takav Numenijev “pesimistični” pogled izvršio je uticaj na ideje hermetizma i kaldejskih proročanstava.

Tzv. “srednji” platonisti pokušali su podijeliti “sudbinu” na dva nivoa: na onu višu, “pozitivnu”, pronoiu –  tj. božje proviđenje, te na nižu sudbinu kojom upravljaju planetarne sile, daemoni – fatalističnu silu koja nas zarobljava tj. heimarmene. Na taj način, jedan od glavnih zadataka gnostika, hermetista, pa i preteča ortodoksnih hrišćana bio je osloboditi se djelovanja ovih daemona, arhonata, planetarnih sila – sudbine. Jer, iako na čovjekovo tijelo i  niže djelove njegove duše djeluju daemoni  / planete / sudbina koja ga podstiče na grijeh, u njemu postoji i onaj drugi dio – božanska iskra koja se može vratiti svome božanskom domu.

 

 Gnostici

U Tajnoj knjizi Ivanovoj, gnostičkom tekstu poznatom i kao Ivanov apokrif, arhonte je izrodio Yaldabaoth (Demijurg) i dao im  vlast nad sedam sfera. U spisu se navode njihova imena (i muška i ženska), te fizička forma uz napomenu  “ovo su sedmorica iz nedelje, ovi arhonti vladaju svijetom”.

(Rimljani su u početku imali nedelju od osam dana, Hebreji nedelju od sedam dana no astrološka nedelja povezana s hronokratorima – vladarima vremena – kakav i danas imamo, uveden je u vrijeme kasne republike, ranog carstva i svjedoči o popularnosti astrologije.)

U gnostičkom spisu Pistis Sofia Isus pripovijeda učenicima kako je u njihova tijela stavio duše s viših sfera (“dvanaest moći od dvanaest spasitelja”), dok su arhonti mislili kako u tijela učenika stavljaju vlastite duše i na taj način učenici su rođeni bez arhontskih duša. Dalje Isus priča kako se, u nekoj vrsti svjetlosnog tijela, uzdigao u drugu sferu, u sferu heimarmene (niže sudbine) gdje je njegova pojava izazvala opšti haos; arhonti su postali veoma uplašeni i uznemireni – Isus je raspustio vladavinu njihove sudbine, pokidao sudbinske veze kojima su zarobljavali. U sljedećoj sferi, onoj “12 eona”, Isusova pojava ponovo je izazvala nemir i prestrašila tamošnje vladare; oduzeo im je trećinu moći i promijenio im putanju na način da 6 mjeseci gledaju na desno, 6 mjeseci na lijevo. Na to ga učenica Marija pita hoće li nakon ovoga ljudi koje su pali anđeli poučili magiji arhonata i i poznavanja sudbine moći i dalje obavljati svoje poslove, Isus joj odgovara kako zlu magiju neće moći činiti kao prije jer im je oduzeo trećinu moći, a za horoskope će biti u pravu u polovini slučajeva: “ako je sfera, sudbina, okrenuta na lijevo sve što kažu će se obistiniti, no ako je okrenuta na desno bit će posve u krivu “jer sam promijenio njihove uticaje i njihove kvadrate i trigone i oktagone”. Malo kasnije Isus kaže: “Po istom principu, ako prizovu imena arhonata a ovi su okrenuti na lijevo, točno će im reći sve što upitaju njihove dekane”, no ako ih prizovu u vrijeme kada su okreniti na desno “neće im reći istinu već će im prijetiti i zbunjivati ih.”

A ili C Christ in the center of the zodiac. In the outer circle represented the four seasons. Image of the 11th century, northern Italy.

Dok se Isus iz Pistis Sofije uzdigao na nebesa kojima vladaju arhonti, u nekim drugim gnostičkim tekstovima nalazimo obratan motiv, silazak nekog višeg bića, spasitelja u, za njega, niže sfere. Ovime taj spasitelj unosi nered u vladavinu arhonata – mijenja putanje planeta i na taj način “uništava” sudbinu kao silu koja djeluje na ljude. Vjerovatnije je da se u ovakvim tekstovima misli na poništenje sudbine za one kojima je tekst i namijenjen, tj. užem krugu inicijanata, nego da bi negativno djelovanje planeta bilo objektivno poništeno za čitavo čovječanstvo, tj. za “jeretike”, ili “nevjernike”. Ideju da najviše božanstvo spašava zle sudbine nalazimo i u tzv. orijentalnim religijama, kultovima ranih vjekova nove ere; egipatski bogovi su nosili titule “gospodara sudbine”, posvećenici Serapisa, Izide i Mitre takođe su vjerovali da njihovi bogovi mogu ukinuti njihovu sudbinu. Npr. na jednom grčkom magijskom papirusu stoji čarolija / molitva upućena Serapisu: “sačuvaj me uticaja zvijezda”, dok na jednom drugom piše “spasi me moje astrološke sudbine”.

Neki rani hrišćani vjerovali su da se samim činom krštenja duša oslobađa sudbine, vladavine zvijezda i planeta. Tako gnostički učitelj Teodot (Theodotus) uvjereno kaže “sudbina je stvarna prije krštenja, no nakon njega astrolozi više nemaju pravo” tj. da nakon što čovjek putem krštenja primi “Duh” odozgo njegova duša više nije podložna uticaju zlih arhonata – hrišćanin dobija novo, pneumatsko (duhovno) tijelo. Za krštenje je u to doba korišten termin “palingeneza” – ponovno rođenje – te se čini da su onodobni hrišćani (gnostici kao i “proto-pravovjerni”) ovu riječ shvatali u doslovnom smislu čime su krštenje vidjeli kao uistinu posve novo rođenje, novu “genituru”, novi “natal”. Time bi krštenje, između ostalog, označavalo novi početak (inicijaciju) u kojem hrišćanin više nije pod vlašću svog horoskopa, tj. – nije podređen sudbini.

A ili C supp_Marino-il-Mitreo

 Kaldejska proročanstva i kult Mitre

Treća “struja” ranih vjekova naše ere prožeta astrološkim idejama je ona “Kaldejskih proročanstava”. Kaldejska proročanstva su skup stihova koji su nam očuvani tek u obliku određenih  citata u djelima njihovih komentatora, neoplatonista. Često su nazivana “neoplatonističkom Biblijom” budući da su ih neoplatonisti (4.v.n.e.) držali za otkrovenje u rangu s Platonovim Timajem.  Kasniji kritičari nazivali su ih “mračnim podzemljem platonizma” smatrajući ih jednim od iracionalnih (u pejorativnom smislu) elemenata koji su se krajem antike upleli u filozofiju – budući da je Kaldejski kosmos nastanjen brojnim daemonima. Sami stihovi razotkriveni su Julijanu Kaldejcu i njegovom sinu Julijanu Teurgisti, a naziv “kaldejski” tek  je naknadno pridodan ovim proročanstvima. Iz Proročanstava saznajemo da daemoni vladaju sublunarnim područjem – Prirodom (sferom Prirode) koja je prostor Heimarmene, dok Teletarsi pomažu duši pri povratku ka izvoru. (Za razliku od gnostičke / hermetičke misli ovdje imamo slučaj da se daemoni nalaze na “našem terenu”, a ne da nastanjuju više, planetarne sfere). Teletarh Etera izjednačen je sa Helijem, mundanim suncem, a Teletarh Empireja sa Aionom, transmundanim Suncem.

Slične ideje nalazimo u mitraizmu, točnije, u Mitrinoj Liturgiji, tekstu koji predstavlja barem jednu struju ovog kulta. Kao i u Kaldejskim Proročanstvima, u Mitrinoj Liturgiji duša se u nebesa uzdiže putem sunčevih zraka i potrebno je da iz njih magičar udahne pneumu (duh/ dah). Prema tekstu Liturgije, na svom putu u vis magičar susreće bića koja su nam poznata iz Kaldejskih Proročanstava s tom razlikom da Aion ovdje nije najviše biće. U Proročanstvima je Helije bio mundano sunce, a Aion transcendentno, više sunce dok je u Mitrinoj Liturgiji vrhovno  i krajnje Božanstvo Helije Mitra, dok se (niže) solarno biće na koje magičar nailazi naziva se Helije Aion.

A cimrm545A Phanes

Mitra je staro persijsko solarno božanstvo no njegov kult u Rimskom Carstvu ima više platonističkih i hermetičkih elemenata nego li persijskih, čime rimski kult Mitre  nije istovjetan persijskom Mitri, zaštitniku ugovora i zakletvi. U mitraeumima, pećinama koje su služile za obrede Mitrinog kulta, nalazimo prikaze drugih božanstava s kojima je Mitra izjednačen, ili / i koji su povezani s njegovim kultom. Npr. lavljeglavog Aiona (na slici lijevo) koji je u Egiptu bio poznat kao bog vremena poput Mitre, a povezan je i sa Saturnom koji je takođe bio zamišljan kao zmija.  Mitra je bio izjednačavan s drugim solarnim božanstvima poput Apolona, Faetona i Fana, (na slici desno) orfičkog božanstva koje označava bezgranično svjetlo. Mitrina povezanost sa Sol Invictusom (Nepobjedivim Suncem) posebno je zanimljiva tj. zbunjujuća; na votivnim i drugim natipisima Mitru oslovljavaju kao: Sol Invictus Mithras, ili Deus Sol Invictus Mithras ili Deus Sol Mithras, Sol Mithras. Na reljefima i slikama često su prikazani obojica te iako Mitra jeste Sol (Sunce), Sol je ujedno i Mitrin pratilac.

Osim povezanosti Mitre sa Suncem, za našu temu je zanimljivo da u mitraeumima često nailazimo na prikaze zodijaka ili pak 7 planetarnih bogova, a poznato nam je i da je u Mitrinom kultu postojalo 7 stepenova inicijacije: Gavran (Merkur), Mladoženja (Venera), Vojnik (Mars), Lav (Jupiter), Persijanac (Mjesec), Sunčev trkač (Sunce), Otac (Saturn). Iako je Mitra solarno božanstvo najviši stepen izjednačen je sa Saturnom, noćnim suncem (najudaljenijom sferom), dok Ptolomej piše kako Persijanci obožavaju Saturna pod imenom Helije Mitra.

S vremenom je ovaj kult postao veoma popularan u carskoj vojsci gdje je prosperirao sve dok Teodozije 392. nije posve zabranio štovanje poganskih kultova, dok je Sol Invictus došao i do ranga službenog državnog kulta.

U nastavku ćemo pogledati kako su Cezar i Oktavijan August koristili astrološku simboliku u političke svrhe, te kako je Sol Invictus postao najviše božanstvo u carstvu.

 

Tekst originalno objavljen na Art of Astrology blogu link

Uticaj fiksnih zvijezda u astrologiji

Fiksne zvijezde su nešto što obično nazivamo „zvijezde“, nasuprot „lutajućim zvijezdama“ ili planetama. Kao što se možete uvjeriti pogledom na noćno nebo, postoji mnoštvo fiksnih zvijezda. Oko stotinu njih ima značajnu astrološku važnost, a taj značaj se pojačava što se višlje penjemo na astrološkoj skali – vrlo su korisne u natalnoj astrologiji, nezamjenjive u mundanoj, dok su horarna ispitivanja obično izvan dometa njihovog uticaja. Prema strukturi tradicionalnog kosmološkog modela, jedinog relevantnog za astrologiju, fiksne zvijezde pripadaju osmoj sferi, tj. sferi iznad sedam planetarnih sfera. Iznad sfere fiksnih zvijezda nalaze se još tri nematerijalne i nevidljive sfere metafizičkog značaja. To su sfera zodijaka koja predstavlja sveukupnost arhetipskih potencijala stvaranja koji se artikulišu i realizuju kroz materijalne i vidljive sfere zvijezda nekretnica i planeta i dvije božanske sfere a koje se nalaze na samom vrhu ove hijerarhije. Sfera zodijačkih znakova predstavlja zapravo božanski intelekt koji je prvi pokretač (primum mobile) na račun koga se kreću sve niže sfere, uključujući i sferu fiksnih zvijezda.  Ispod sfere Mjeseca nalazi se sublunarni svet kojem pripada čovjek i koji je izgradjen od četiri osnovna elementa i njihovih kombinacija. Kakav je filosofski, pa donekle i praktični, značaj takve podjele, dobro je opisao i Titus Burkhart, navodeći:

Gradacija nebeskih sfera odražava ontološki poredak svijeta, u skladu sa kojim svaki stepenik egzistencije napreduje tako što viši stepen „sadrži“ niži, baš kao što uzrok „sadrži“ posledicu. Otuda, što je šira nebeska sfera u kojoj se zvijezde kreću, to je čistiji, manje uslovljen i bliži božanskom izvoru onaj stepen egzistencije ili nivo svijesti koji joj odgovara.

Ptolomejev kosmološki model
Ptolomejev kosmološki model

 

Usled toga, uticaj fiksnih zvijezda se razlikuje od planeta jer je u biti mnogo više dramatičan, iznenadan i nasilan. Po pravilu, planetarni uticaji su postepeni i rade relativno sporo, skoro da bi se moglo reći tiho, dok izgleda da zvijezde većinu svog uticaja ostvaruju u iznenadnim, teškim, oštrim rafalima, proizvodeći ogromne efekte za kratke periode, a, nakon podizanja natusa na velike visine, iznenada ga i ruše donoseći niz dramatičnih i neočekivanih katastrofa. Drugim riječima, fiksne zvijezde mogu podići iz siromaštva do ekstremnog bogatstva ili obrnuto, dok planete tako ne djeluju. Pravilo je da zvijezde ne rade same, osim možda u onim slučajevima kad se nalaze na uglovima, već se njihov glavni efekat prenosi kroz planete. Čini se da formiraju svojevrsnu podlogu na kojoj se gradi horoskop, a ako se planeta nađe na nekoj zvijezdi, dejstvo zvijezde je znatno uvećano, dajući joj značaj u životu koji je sasvim neočekivan sudeći po položaju i aspektima te planete u karti. Astrolozima su poznati slučajevi kada je uticaj izvjesne planete u horoskopu naglašen bez nekog očiglednog razloga, tako da drastično djeluje tokom života, ali u takvim slučajevima obično postoji fiksna zvijezda koja operiše u pozadini kroz planetu u pitanju.

Obim i značaj efekata koje donosi zvijezda zavisi od nekoliko faktora, naime, (a) prividna veličina, (b) nebeski položaj, (c) priroda planete kroz koju ostvaruju svoj uticaj, (d) mitološka pozadina sazvežđa kojim pripadaju i (e) opšta priroda horoskopa.

(A) Prividna veličina: Magnituda zvijezde ima definitivan odnos prema intezitetu svog djelovanja. Zvijezda prve magnitude ostvaruje veliki uticaj, zvijezda druge magnitude je znatno slabija, i tako dalje redom, efekat zvijezda ispod četvrte magnitude je veoma mali, osim u slučaju klastera.

(B) Nebeska pozicija: Što je zvijezda bliža ekliptici to je veća i njena moć, a na sjevernoj hemisferi zvijezda sjeverne deklinacije je moćnija od one sa južnom, dok suprotno važi u južnoj hemisferi. Često se pominje da zvijezde velike širine ne mogu da utiču na nas, ali veoma je sumnjivo da li je ova pretpostavka tačna, jer iskustvo, naročito u slučaju kometa, izgleda da ukazuje na to da su tijela iz svih djelova nebeske sfere u stanju vršiti svoj uticaj na zemlji i njenim stanovnicima.

(C) Priroda planete kroz koje djeluju: Kao što je već istaknuto fiksne zvijezde daju snagu i energiju planetama i modifikuju njihove efekte, ali u isto vrijeme i priroda planete vrši jak kontrolni uticaj na rezultat. Najveći efekat se dobija kada su i zvijezda i planeta iste prirode, i u takvim slučajevima uticaj planete se podiže do veoma snažnog nivoa, dok je istovremeno malefični efekat zvijezde umanjen. Dakle, ako se planeta Mars nađe na zvijezdi svoje sopstvene prirode njegova snaga se povećava, a ako se pak nađe na zvijezdama prirode Jupitera ili Venere njegov uticaj je smanjen i modifikovan, dok ako padne na neku Saturnove prirode taj uticaj je u velikoj meri promijenjen. Drugim riječima, ako planeta padne na zvijezde slične prirode onda sama stiče intenzitet, dok ako se nađe na nekoj suprotne prirode postaje mirna i iskrivljena i može dati neku vrstu tupog efekta na karakter.

(D) Mitološka pozadina sazvežđa. Sledeći važan princip kod fiksnih zvijezda jeste mitološka važnost zvijezda, odnosno sazvežđa kojim one pripadaju. Mnogi autori iznose ideju da su izgledi sazvežđa nekako predodređeni, da se stvarno nalaze tamo gore, na nebu, međutim to jednostavno nije tačno. Prizori zvijezda nisu na nebu, oni tako ne mogu postojati. Čak ni grupisanje zvijezda ne postoji na nebu. Konstelacije nisu takve, one su konfuzna zbrka, međusobno se preklapajući. Kod nekih sazvežđa, kao što je Ovan, imate tri prilično beznačajne zvijezde koje su manje-više blizu jedna druge. Kod drugih sazvežđa, poput Eridanus ili Drako, imamo niz zvijezda koje se protežu preko pola neba. Niko nikad nije te zvijezde nasumično pogledao i pomislio kako pripadaju zajedno. Ono što je postojalo jeste spoznaja da te zvijezde pripadaju jedna drugoj na sličan način na koji članovi jedne porodice pripadaju zajedno. To se može prepoznati u grupisanju tih zvijezda u sazvežđa. Nakon što su tako grupisane, te porodice imaju određenu prirodu koja se može vidjeti na isti način na koji znate da postoje porodice čiji su svi članovi loši ljudi ili obratno. Isto je i sa zvijezdama, to je razlog zbog kog su zvijezde i priključene određenom prizoru. Imale su i mit koji im je priključen, a koji je predstavljao otjelotvorenje njihove prirode, pričao njihovu priču. Proučiti priču koju mit sazvežđa prenosi je izuzetno bitan ključ za razumijevanje uticaja same zvijezde.

(E) Opšta priroda horoskopa: Ovo je važno razmatranje koje ne treba zaboraviti. Rezultat efekta zvijezde kroz planetu velikim dijelom zavisi od snage ili slabosti te planete u horoskopu. Tako u natalnoj karti koja ukazuje na veliku sposobnost i visok položaj, taj postignuti uspjeh će pomoću dejstva zvijezde biti trajnijeg karaktera, nego u natalu gdje to nije naznačeno. Pored toga, u svim slučajevima fiksne zvezde ne protivrječe planetarnim indikacijama. Čovjek neće postati ubica, lopov ili falsifikator samo kroz efekat zvijezde, već da bi do toga došlo opšta priroda karte mora na to ukazivati. Glavna funkcija zvijezda je da naglasi kvalitete, a ne da podari neke nove, pa se tačna priroda i efekti zvijezda moraju tražiti kroz uobičajena pravila astrologije.

Fiksne zvijezde djeluju zavisno od položaja i za njih se kaže da “ne bacaju zrake”, ili drugim riječima njihovi aspekti se smatraju neefikasnim i njihov uticaj se ostvaruje ugavnom kroz konjunkciju ili paralel. Kao i u slučaju planeta najmoćnije su kada su u uglovima i slabe kada su u kadentnim kućama, njihov efekat je vrlo značajan kada izlaze na Asc, kulminiraju na MC, ili ako su postavljene na nadiru čak i kada su same. U takvim slučajevima sve zvijezde prve magnitude daju čast i postignuće, koji će biti izgubljeni ili zadržani u nevolji i opasnosti ako je zvijezda prirode Marsa, dok ukoliko to bude priroda Saturna može donijeti konačnu sramotu i propast. Ugao na kom se nađu ispoljava svoj modifikujući uticaj, pa tako ako je u pitanju 10.kuća uticaće na profesiju, 7.kuća – partnerstva, 4.kuća – dom i prva kuća koja se odnosi na samog natusa.

Najmoćniji efekat zvijezde ostvaruju kada su u konjunkciji ili paralelu sa planetom, što ćemo detaljnije opisivati u narednim tekstovima. Uobičajeno je konjunkcije posmatrati na potpuno isti način kao kad su u pitanju konjunkcije planeta u horoskopu, tj. prema stepenu ekliptičke longitude, a paraleli po deklinaciji, s tim što su orbisi obično dosta manji. Ipak, može se pokazati da je opozicija gotovo jednako moćna kao konjunkcija, a da kvadrat ima neosporan uticaj koji ne bi bilo mudro zanemariti, iako mnogi smatraju da uticaj kvadrata i nije tako značajan. U slučaju trigona i sekstila efekat je vrlo mali, ako ga i ima.

Za glavne događaje u životu, fiksne zvijezde su od najveće važnosti. Naročito su značajne kada počnemo da progresiramo horoskop, jer će glavni događaji u životu vrlo pouzdano biti prikazani konjunkcijom progresiranih ključnih tačaka iz horoskopa sa fiksnim zvijezdama. Međutim, kako je rečeno, biće važne i u osnovnoj mapi života, ukazujući na potencijale u životu.

Sada ostaje samo da se razmotre stvarne prirode tih fiksnih zvijezda i način njihovog predstavljanja. Opšte prihvaćena metoda izražavanja kakav uticaj vrši neka zvijezda jeste poređenje sa uticajem planeta Sunčevog sistema. Tako određena zvijezda može da bude “prirode Marsa” na primjer, i to podrazumijeva da posjeduje karakteristike slične onima koje ta planeta inače pokazuje u horoskopu. Često, međutim, pominju se i dvije ili više planeta u opisu, pa u ovom slučaju treba uzeti da planeta čije se ime prvo pominje opisuje glavni uticaj zvijezde. Druga planeta opisuje modifikujući uticaj, tako da zvijezda prirode Marsa i Jupitera, na primjer ima uticaj sličan Marsovom, ali modifikovan prirodom Jupitera. Tako, čisto marskovski kvaliteti dobijaju ekspanzivnost Jupitera, tu je više optimizma i dobre sreće nego što bi to inače bio slučaj, i tako dalje.

Ovaj metod klasifikacije i opisivanja tačne prirode zvijezda nam omogućava da steknemo dobru ideju o svakoj, a ako kombinujemo sa znakom i dekanatom koji zvijezda zauzima, zajedno sa planetom i kućom preko kojih zvijezda deluje u nekom natalu, možemo znatno dotjerati našu procjenu njenog specifičnog efekta, a takođe i procijeniti način na koji bilo koja druga malo poznata zvijezda deluje, jer njena priroda može biti poznata iz opšteg karaktera sazvežđa kojem pripada.

Kako su ove prirode prvi put otkrivene ili fiksirane ne znamo, jer Ptolomej, kome dugujemo ta tumačenja, ne daje pravila za njihovo određivanje. To da je slijedio neka pravila čini se očiglednim jer drugačije bi bilo teško procijeniti kako bi tako fine nijanse uticaja mogle biti uočene. Prema Agripi, priroda ovih fiksnih zvijezda je poznata iz sličnosti njihovih boja u odnosu na planetarne boje.

Ne bi trebalo da bude teškoća u korišćenju fiksnih zvijezda u natalnoj astrologiji, ali za potrebe  početnika vrijedi pomenuti sledeća pravila:

I.   Označite na karti ili napravite listu fiksnih zvezda koje se nalaze u konjukciji, paralelu ili u opoziciji sa planetama, zajedno sa njihovim magnitudama i prirodom.

Sledeći orbisi mogu se dozvoliti za konjunkciju i opoziciju: Za zvijezde prve magnitude, do 7 stepeni 30 minuta, za zvijezde druge magnitude, do 5 stepeni 30 minuta, za zvijezde treće magnitude, do 3 stepena i 40 minuta i za zvijezde četvrte magniude, 1 stepen i 30 minuta. To su neke generalne smjernice, no ja moram istaći da se ne slažem sa ovim orbisima, pa mi se čini prihvatljivim orbis od jednog stepena  za fiksne zvijezde prve magnitude. Sirijusu, koji je daleko najsvjetlija zvijezda dao bih maksimalno 2 stepena. Složio bih se sa En Rajt koja zvijezdama prve magnitude daje oko 1 stepen i 15 minuta, postepeno smanjujući do 15 minuta za zvijezde šeste magnitude.

II.  Potražite sazvežđe koje sadrži zvijezdu, njenu prirodu (koju ćemo dodatno predstavljati), i kombinovati uticaj sazvežđa, zvijezde i planete.

III.  Izmijenite ove karakteristike po znaku, dekanatu i kući u kojoj se zvijezda nalazi, zajedno sa aspektima prema planeti i kući kojom vlada kao što se čini i kod uobičajenih planetarnih konjunkcija.

IV.   Magnituda zvijezde i njena pozicija u ugaonoj, sledujućoj ili padajućoj kući će dati neku ideju o snazi uticaja koji će ispoljiti.

 

O porijeklu zodijačkih dostojanstava

Da bi objasnili poreklo prva dva zodijačka dostojanstva, neophodno je da razumemo polaznu ideju. Dva su referentna izvora: Haldejski planetarni poredak i Solarno-Lunarni planetarni sektori u okviru njega. Haldejski poredak, kako mu ime kaže, potiče iz oblasti i od naroda drevne Mesopotamije i Vavilona i, zajedno sa zodijakom 12 znakova, predstavlja najstarije, tzv. objavljene osnove astrologije, koje se ne dovode u pitanje pa se i sve ono sto je iz njega principijelno izvedeno, takođe, nikada ne menja. Ova prva astroloska načela, kada su došla u Grcku izmedju VI i IV veka pre nove ere, inspirisala su razvoj grčke filozofije i njen početak kroz filozofe prirode, tzv. fizičare i presokratovsku misao. Ove fundamente Grci nikada nisu narušili i iz njih su dalje razvili astrologiju kakvu, u najvećem delu, danas poznajemo. Jedan od prvih grckih filozofa, Tales iz Mileta i sam je bio astrolog i lično je vodio neke astronomske tabele i predvideo jednu eklipsu maja 585. godine p.n.e. Ovo pominjem da bih ukazala na direktnu vezu prve grčke filozofije i astrologije koja se u to vreme tek pojavila u grčkoj Maloj Aziji.

Da se vratim Haldejskom poretku. On se zasniva na redosledu planeta koje čovek može videti sa Zemlje u odnosu na njihov prolazak preko neba (u odnosu na zamišljeni obrt oko Zemlje, a stvarni obrt oko Sunca) i učestalost njihovih izlazaka u istim zodijačkim znacima na istoj geografskoj poziciji. Taj poredak izgleda ovako: SA-JU-MA-SO-VE-ME-MO. SA je najudaljenija planetarna sfera pa je SA potrebno najvise vremena da obrne krug u zodijačkom smeru (približno 28 godina), a MO, najbližoj nebeskoj sferi, granici supralunarnog i sublunarnog dela kosmosa, najmanje (priblizno 28 dana). Ovde vidimo prvu simboličku vremensku povezanost izmedju prve i zadnje sfere. Drugi izvor zodijackih dostojanstava su dva sektora unutar celog Haldejskog poretka. Kako je SO u sredini, prvi, gornji, spoljasnji, solarni ili muški sektor cine SA, JU i MA, a ženski, unutrašnji, lunarni cine VE, ME i MO. Dakle, po tri planete oko solarnog centra. Luminari određuju ove sektore jer se radi o najsjajnijim nebeskim telima koja, zbog takve prirode, imaju poseban metafizicki znacaj koji se prelama kroz brojne simbolike solarnog i lunarnog principa od muško-zensko, otac-majka, svesno-nesvesno, aktivno-pasivno do najvise metafizičke simbolike božanske manifestacije u vezi sa granicom prema ontološkom središtu manifestovanog kosmosa koji predstavlja Zemlja, ispod lunarne sfere.

Domicili su izvedeni na sledeći nacin. Kako su Ca i Le najseverniji znaci (najseverniji jer se na 0 Ca nalazi letnji tropik i tačka u kojoj SO krece ka nebeskom severu) dodeljeni su luminarima. Le, muški znak, muškom SO, a Ca, ženski znak, ženskom MO. Od ove dve zodijačke pozicije izvedeni su dalje solarni i lunarni zodijački polukrugovi. Solarno ide od Le do Co (zimski i južni tropik), a od Aq do Ca stoji lunarno zodijački polukrug tako da se u svakom od polukrugova jedan znak moze pripisati svakoj od 5 planeta od kojih jedan ima aspekt ka SO znaku, a drugi ka MO sedištu dosledno sferama u njihovom kretanju iznetim u Haldejskom poretku. Iz ovog razloga SA pipadaju dva naspramna znaka oko zimskog tropika, Co i Aq jer je SA najudaljenija planetarna sfera od centralnog SO i prvog MO, a ovi znaci su najdalji od njihovih domicila. JU, koji stoji ispod SA sfere prema planetarnom poretku, pripadaju dva susedna znaka od SA sedista, Sa i Pi i on stoji u trigonu prema luminarnim kucama (jedan od izvora JU benefičnosti). Sledeći je MA, posle JU, koji dobija naredne kuće u dva polukruga, Sc i Ar koji stoje u kvadratnom odnosu prema luminarnim domicilima (jedan od izvora MA malefičnosti). Posle MA, prva posle SO koje je u centru, na pocetku lunarnog sektora, stoji VE koja dobija naredna dva znaka prema redosledu, a to su Li i Ta i oni stoje u sekstilu prema luminarnim kućama (jedan od izvora VE benefičnosti). Na kraju ostaje ME, pre granice sa sublunarnim svetom, i njemu pripadaju dva znaka odmah do luminara, Ge i Vi. Ovu ćete šemu najbolje razumeti prostim crtanjem i povlacenjem poveznih linija. Vrlo lako zaista.

domicili-i-egzaltacije

 

Egzaltacije su izvedene na sledeći nacin. I ovde se kreće od luminara, ali, za razliku od domicila gde je referentna, polazna tacka letnji tropik, ovde se polazi od prolećnog ekvinocija na 0 Ar. Iz ovog se razloga ovaj znak dodeljuje SO egzaltaciji jer, posle ove kosmičke tačke, dan postaje duži, a SO zapocinje svoj tranzit prema muškom, severnom i višem nebeskom polukrugu dok u Li ide suprotno, pa analogno domicilnim vezama, Li postaje znak SA egzaltacije (setite se domicilne opozicije) jer ova planeta stoji na suprotnom kraju od SO. MO dobija Ta jer, polazeći od Ar gde SO ima egzaltaciju, u Ta MO, posle konjunkcije sa SO u prethodnom znaku, povecava svoje svetlo i, naizgled svoju punoću i težinu. Ta je središnji znak njegove prve faze ako se mlad Mesec uzme na 0Ar. Ovi znaci luminarnih egzaltacija su referentni zodijački polaznici za egzaltacije drugih planeta. MA, prvi u spoljašnjem krugu od SO egzaltiran je u Co koji stoji 90 prema SO egzaltaciji. JU, iznad MA sfere, ima egzaltaciju u Ca, takođe 90 prema SO egzaltaciji i 180 prema susednom MA u Haldejskom redu. SA koji sam već objasnila, stoji 90 prema obe planete spoljasnjeg kruga, MA i JU (Li prema Co i Ca). Primeticete lako da znaci egzaltacija spoljasnjeg planetarnog sektora (od SA do SO) jesu 4 kardinalna znaka i znaka 4 tacke nebeskih “kardinesa” koje sam već negde pominjala i preko kojih se ostvaruju antiscije i kontraantiscije planeta i po dva ekvinocija i tropika. Egzaltacije dve planete lunarnog, unutrasnjeg sektora, izvedene su na sledeci nacin. VE pripada Pi jer je 60 od MO sedista (VE pripada lunarnom sektoru), a ME, jedini koji ostaje, dobija direktnu opoziciju VE bas kao sto MA u odnosu na susednog JU ima egzaltaciju na 180. VE i ME u poretku stoje kao MA i JU i zato je Vi, a ne Ge ujedno domicil i egzaltacija ME. Za redne, egzaktne stepene ovih egzaltacija veruje se da su dati objavom i da se uzimaju kao pravilo u koje se ne sumnja. Nema materijalnih tragova o njihovom poreklu, za razliku od znakova egzaltacija, u smislu astronomske izvedenosti.

Ovo su osnovna zodijačka dostojanstva koju su Grci objasnili na osnovu nebeske geometrije. Hermetizam nezavisno od ovoga priču o egzaltacijama stavlja u predanje o transcedentnoj astrologiji, vanvremenskoj koja odražava principe savršene ljudskosti pre Adamovog pada. To je ono sto spomenuh nekada davno. Ovde se pitanju egzaltacija planeta može se pristupiti jedino iz perspektive verovanja. Drevni mudraci, dakle astrolozi koji su radili daleko pre Ptolomejevog doba govorili su da je astrologija veština data čovečanstvu otkrovenjem jos u drevnom Vavilonu nekih 3000 p.n.e. Kao takva, astrologija, ili bar njeni osnovni principi, ne mogu biti proizvod ljudskog iskustva vec ontoloških osnova koje su čoveku date i koje on ne može menjati. Zodijačke egzaltacije su jedna od tri stvari, pored sedam tačaka mudrosti i mundanih planetarnih radovanja, za koje se veruje da su pripadale tzv. anđeoskoj astrologiji, astrologiji koja je postojala pre čovekovog pada. Veruje se, zapravo, da egzaltacije predstavljaju mesta na kojima su planete bile pre nego što će se materijalni pad desiti. Iz tog razloga astrologija koju poznajemo od najranijih civilizacijskih dana nije do kraja ista sa prvobitnom. Zato se i veruje da egzaltirana planeta predstavlja prenaglašeni i pomalo nerealan kvalitet za razliku od domicilnog zodijačkog dostojanstva koje se u potpunosti uklapa u šemu tradicionalnog kosmosa, ali šemu koja postoji tek posle Moralnog pada. Razlog je u tome što se kvaliteti koje planete u tim pozicijama simbolizuju ne mogu do perfekcije ostvariti u ovom svetu. Egzaltacijama se,tako,teško može naći zakonitost koja bi ih lepo utemeljila u šemu logičnu i razumljivu kakva postoji kod domicila, tripliciteta ili lica kao najnižih zodijačkih dostojanstava. U prilog ovome idu i, naizgled, nasumični redni stepeni egzaltacija, poput 27. stepena Riba za Veneru ili 3. stepena Bika za Meseca. Nikome nije jasno zašto baš ovi stepeni, a radi se, prema predanju, o tačnim zodijačkim pozicijama planeta pre čovekovog pada. Ptolomeju, Grku helenskog perioda, nije bilo lako da razume ove premise pa je iz osnova grešio kada je brkao principe ljudske, zemaljske astrologije i astrologije rajske epohe. Na stranu i to sto sam nije bio astrolog vec enciklopedista, neka vrsta opsteobrazovanog svaštara toga doba pa mije za cuđenje sto je astrologija koju je afirmisao bila tako doktrinarno siromašna. Ipak, mislim da stepeni egzaltacija imaju nekakve veze sa važnijim zvezdama zodijačkih sazvežđa, ali je tesko ustanoviti tacno sa kojim obzirom na kretanje ove sfere za oko 1 lučni stepen u 72 godine. Ostaje da se nađe odgovor na ovo pitanje.

Tripliciteti i termini su podređeni ovim referencama koje ja često naglašavam kroz primat solarnih obratnica. Razlog zbog kojeg tripliciteti moraju biti u skladu sa domicilima i egzaltacijama je razlog zbog kojeg Ptolomej odbacuje trećeg, participirajućeg vladara elemenata iz prethodne tradicije. Vrlo lako za razumeti i vrlo “prirodno” kako se već kvalifikuje Ptolomejeva astrološka logika. Prva dva vladara tripliciteta proizilaze iz domicilnog ili egzaltacijskog vladarstva ili ti iz tropičkog i ekvinocijskog polazišta, treći je elementalni uljez u prvom razvrstavanju, ali “od iste vrste” u drugom, dnevnom, kada se psm_v78_d326_ptolemyjedan dan simbolički poveže sa godinom. To je priča o dvema sektama, danu i noći. Ovde je važno razumeti da dnevno razvrstavanje biva podređeno, ne nadređeno godišnjem, tačnije, domicili (tropici) i egzaltacije (ekvinociji) su u superiornoj poziciji u odnosu na sekte. O tome Ptolomej govori. Vatrom, po njemu, vladaju SO i JU jer SO vlada vatrenim znakom i egzaltirano je u vatrenom znaku, a JU vlada trećim vatrenim znakom. SA biva odbačen jer nema niti jedno od dva velika dostojanstva u vatrenom elementu. Zemljom vladaju VE i MO jer u prvom zemljanom znaku ove planete dele prva dva dostojanstva, MA biva odbačen jer, uprkos egzaltaciji u zemljanom znaku, prepušteno mu je više vladarstvo domicila u vodenom. Vazduh pripada SA i ME po istom principu jer SA vlada jednim, egzaltiran je u drugom, a ME vlada prvim znakom elementa. Na kraju, preostaje samo MA u apsolutnoj vlasti nad vodom koja je preostala i koja mu pripada prema prvoj referenci raspodele iz tropika tj. domicila. MA je gospodar znaka Sc i iz ovoga dobija nadležnost nad njenim elementom. Ptolomejeva logika je logika besprekorne hijerarhije. Iako sekta ima svoje unutrašnje opravdanje, sam astrološki predmet se razvrstavao iz opšteg ka posebnom pa je opšte, po tom osnovu, postalo vrhovna referenca za posebno. Autori pre Ptolomeja rukovođeni su principom “uravnotežavanja” na svim nivoima predmeta pa je tako SA “uguran” u vatru sa kojom nema nikakvu primarnu vezu u manifestaciji, ali zato ima tercijalnu, tzv. dnevnu. Jedan savremeni tumač antičke astrologije primetio je da sam izraz “participirajući” znači, upravo, ovo što je Ptolomej primetio, a to je da tripartitna vladarstva nad elementima izjedančavaju derivirani sa prvim nivoom predmeta. Ovo, po njemu, ima veze sa nekim obredima antičkih misterija čija se suština okretala oko simboličkog povezivanja Neba i Zemlje, tzv. ucelinjenja i uništenja manifestacije.

Participacija se može tumačiti kao akcija u cilju pomirenja suprotnosti što treći vladar elementa, zapravo, i jeste, manifestna suprotnost elementa kojem je dodeljen, a kojem samostalno ne pripada. I dok u verskom konceptu ovo ima svakog smisla, u svetovnoj astrologiji nema, jer manifestacija nije ništa drugo do polarizacija i razvrstavanje pa je SA u vatri “izvan mogucnosti”. Ta stara tradicija koju je Ptolomej “napustio” tiče se ovoga, ali se u vezi sa istim zaboravlja jedna stvar, a to je da oduvek imamo posla sa dve astrologije, sa mističnom i sa svetovnom. Ptolomej je govorio isključivo o ovoj drugoj dok su ostali mešali, krajnje nejasno nedovoljno upućenom čitaču, obe astrologije. O ezoteričnoj strani astrologije, procenjujem, tek će biti reči u budućim novim otkrivanjima zaboravljenih istina. Iz ovoga proizilazi i zakljucak da savremeni tumači tradicionalne astrologije, tačnije neki od njih, nemaju dovoljno znanja o toj, od Ptolomejevog doba, starijoj, hermetičkoj astrološkoj tradiciji koja je sačuvana u izvorima koji govore o alhemiji i magiji, ne astrologiji kao takvoj. Sama reč participurajući svoj original ima u latinskom participatio sa prvobitnim značenjem učešća u nekoj svečanoj ceremoniji/ritualu. Etimologija reči nameće nove pravce zaključivanja koji vode ka priči o hermetičkim, mističnim obredima i religiji. I tu se vraćamo na ideju o dve astrologije, onoj svetovnoj, transparentnoj i njenoj mističnoj, okultnoj sestri koja, za razliku od prve, nije svima jednako dostupna. Ta mistična sestra je neposrednije vezana za veliko hermetičko trojstvo koju čini uz alhemiju i teurgiju. Ptolomej govoreći o trojnoj raspodeli Zodijaka istu pozicionira iz geometrijske osnove ekvinocijskog i tropičkog kruga naglašavajući na ovaj način primat domicila i egzaltacija u određivanju mesta planeta u elementalnoj podeli. Tu podelu naziva trigonima i dovodi ih u vezu sa stranama sveta, odnosno, sa vazdušnim strujama. Vatra je muška i vlada severom u ovom deljenju jer je sever muški, gornji princip, a element počinje prolećnim (severnim) okretanjem Sunca. Ipak, i Mars se posmatra sa strane u vezi sa ovim elementom jer on kaže da uz severne ovaj trigon vlada i jugozapadnim vetrovima pod dominacijom Marsa koji samostalno vlada vodom, koja opet vlada zapadnom stranom sveta. U podeli strana sveta muške su sever i istok, ženske zapad i jug i u skladu sa tim, vatra i vazduh vladaju muškim stranama, a voda i zemlja, ženskim. Drugi trigon pripada zemlji, MO i VE kako je već rečeno. Strana sveta je južna, ali zbog učešća SA domicila u ovom elementu, participira mu i jugoistok. Iz ovih Ptolomejevih podela, zapravo, vidimo da i on prepoznaje participatore, ali na drugačiji nacin. MA participira vatrom prema prvoj logici domicila, a SA zemljom. Vazduh je muški, njim vladaju SA i ME. Istok je strana, ali zbog učešća JU u domicilnoj podeli, participira i severoistok. Voda je ženska, zapadna, pod dominacijom MA, ali uz participaciju MO i VE zbog čega i jugozapad pripada ovom elementu. Jednostavna i besprekorna logika izvedena iz domicila, ne dnevnih sekti, ne zato što sekte nisu opravdane, vec zato što su tercijalne u razvrstavanju astrološkog predmeta. Udeo koji nazirući treći vladari Ptolomejevih tripliciteta ulaze u igru jeste određen prema principu sekti, ali uz ograničenje. Tamo gde se sekta ne uklapa u domicilnu, tropičku, referencu, argumentacija se preokreće ka domicilu. Primer je govor o Marsu u vezi sa elementom vatre kada ga odbacuje jer ne pripada dnevnom (solarnom) sektoru, ali ga drži na bliskom rastojanju u vezi sa samim elementom jer ubacuje jugozapadnu stranu jednako u vatru i vodu.

Ptolomejevi tripliciteti izgledaju ovako

VATRA/ dnevni SO, noćni JU (nazirući MA)
ZEMLJA/ dnevni VE, MO noćni (nazirući SA)
VAZDUH/ dnevni SA, noćni ME (nazirući JU)
VODA/ dnevni MA, noćni MA (nazirući VE i MO)

autor: Nataša Karalić Koprivica